Θαύμα

paidikavivlia.blogspot.gr – 29/05/17

Η φράση αυτή συνοψίζει για μένα όλη την ουσία του βιβλίου της R.J Palacio ” Θαύμα”. Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο θα καταλάβει τι εννοώ. Το πόσο καλοί θέλουμε να είμαστε, με τον εαυτό μας και τους άλλους είναι η προσωπική πρόκληση του κάθε ανθρώπου, νέου ή μεγαλύτερου. Μια πρόκληση καθημερινή. Μια πρόκληση στον αντίποδα της (κάθε είδους)Μπλε Φάλαινας.Μια πρόκληση της πραγματικής ζωής. Μια πρόκληση μεγάλη και όμορφη. Γιατί το καλό δεν είναι βαρετό, όπως προσπαθούν να μας πείσουν ότι συμβαίνει. Το να επιλέγεις συνειδητά το καλό είναι δύσκολο, το να επιλέγεις συνειδητά το πόσο καλός θέλεις να είσαι απαιτεί θάρρος και τόλμη, σε γεμίζει όμως χαρά, αισιοδοξία και έχει απείρως μεγαλύτερο αντίκτυπο στη ζωή τη δική μας και των άλλων από το κακό. Κι αν ίσως το κακό κάνει θόρυβο, το καλό είναι η φύση μας. Ας φτιάξουμε το δικό μας “παιχνίδι” , το δικό μας “challenge”, λοιπόν. Ας μοιραστούμε με εκείνους που αγαπάμε, με την οικογένεια, τους συμμαθητές, τους φίλους, τους δασκάλους, τους γείτονες, πράξεις καλοσύνης, λέξεις κατανόησης, συναισθήματα τρυφερά, μουσικές και εικόνες που κι αν δεν αλλάξουν, σίγουρα θα ομορφύνουν τις ζωές μας και θα φτιάξουν μια μεγάλη αλυσίδα αγάπης. Κι ας το κάνουμε με συνέπεια. Όχι γιατί κάποιος το επιβάλλει, ή μας βαθμολογεί, ή μας απειλεί, αλλά γιατί ελεύθερα το επιλέγουμε. Να κάνουμε μικρά, προσωπικά, καθημερινά, Θαύματα!

* Αφορμή για αυτή την ανάρτηση είναι η κουβέντα που γίνεται για το Θαύμα εν όψει της μεταφοράς του στη μεγάλη οθόνη και από την άλλη, η επίσης μεγάλη συζήτηση σχετικά με την Μπλε Φάλαινα. Και τα δυο αποτελούν μια πρόκληση. Το Θαύμα είναι η πρόκληση να ξεπεράσεις τον εαυτό σου με ένα τρόπο θετικό, που σε οδηγεί να ανακαλύψεις το αληθινό σου πρόσωπο μέσα από τη φιλία, τη στήριξη της οικογένειας και την κατανόηση, ενώ η Μπλε Φάλαινα σαν μια πρόκληση να ξεπεράσεις τον εαυτό σου με ένα τρόπο αρνητικό, που σε οδηγεί στην απώλεια της χαράς που είναι η ζωή, η συντροφικότητα και η αγάπη. Ας μην αφήνουμε το κακό να κάνει τόσο θόρυβο. Υπάρχει διέξοδος, πάντα υπάρχει!

www.kidscloud.gr – 01/05/17

O Όγκι (Αύγουστος) είναι ένα 9χρονο αγόρι που έχει ένα σοβαρό πρόβλημα δυσμορφίας στο πρόσωπο. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν πολύ σκληρά με σειρά επίπονων επεμβάσεων και όχι μόνο. Έρχεται η ώρα που ο μικρός ήρωας ξεκινά το Γυμνάσιο. Όλοι ξέρουμε ότι τα παιδιά μπροστά στο διαφορετικό λόγω της περιέργειας ,που έχουν, μπορεί να φερθούν περίεργα, αλλά και πολύ σκληρά. Ο Αύγουστος όμως έχει συναίσθηση και όσο ασυνήθιστος κι αν είναι τόσο φυσιολογικά αντιμετωπίζει πράγματα στη ζωή αυτασαρκαζόμενος, δείχνοντας αγάπη στους φίλους του, αλλά και βγάζοντας μια τεράστια δύναμη. Το βιβλίο δεν ασχολείται μόνο με τη διαφορετικότητα του μικρού, αλλά και τον τρόπο που αντιμετωπίζεται αυτή από τον περίγυρό του. Ο τρόπος αντιμετώπισης έχει να κάνει με τις δομές της κάθε οικογένειας. Η ωρίμανση των ηρώων δίνει μαθήματα για μικρούς και μεγάλους. Ένα υπέροχο συγκινητικό βιβλίο, που θα σας κάνει να βουρκώσετε σε αρκετά σημεία.

statusupdate.gr – 01/08/16

Έχω ολοκληρώσει την ανάγνωση του βιβλίου εδώ και μέρες, όμως σήμερα βρήκα λίγο χρόνο να γράψω για αυτό. Χαμογελάω, γιατί είναι 1η Αυγούστου και ο μικρός ήρωας του βιβλίου “Θαύμα” της R.J.Palaceio λέγεται “Αύγουστος” ή χαϊδευτικά “Όγκι!”. Ας ξεκινήσω λίγο διαφορετικά όμως. Δείτε ένα σύντομο video με τον πιτσιρίκο Όγκι, να μιλάει για τον ξεχωριστό εαυτό του. Το βιβλίο ανήκει στην κατηγορία της Παιδικής Λογοτεχνίας, αλλά νομίζω ότι αυτός ο χαρακτηρισμός υπάρχει για να ορίσει χρονικά από ποιά ηλικία μπορεί να διαβαστεί. Άποψή μου είναι, πως πρόκειται για ένα βιβλίο που απευθύνεται σε όλους με εναρκτήρια ηλικία αυτή των 10-11 ετών (όταν είναι ώριμοι αναγνώστες). Αν μπορείς να αυτοσαρκάζεσαι, αν μπορείς να συγχωρείς, αν αγαπάς τους φίλους που εσύ επιλέγεις να αγαπάς, αν βλέπεις ομορφιά εκεί που δεν την βλέπουν οι άλλοι, ε, τότε… όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμα και ένα θαύμα! Το ξέρω ότι δεν είμαι ένα συνηθισμένο εννιάχρονο αγόρι! Θέλω να πω, φυσικά και κάνω συνηθισμένα πράγματα. Τρώω παγωτό. Κάνω ποδήλατο. Παίζω μπάλα. Έχω Xbox. Κάτι τέτοια πράγματα με κάνουν ένα συνηθισμένο παιδί. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Επίσης νιώθω συνηθισμένος. Μέσα μου. Ξέρω όμως πως τα συνηθισμένα παιδιά δεν τα κοιτάζουν παράξενα μόλις εμφανιστούν κάπου… ξέρω πως τα συνηθισμένα παιδιά δεν κάνουν τα άλλα παιδιά να φεύγουν φωνάζοντας από την παιδική χαρά. Ο Όγκι είναι ένα παιδί που γεννήθηκε με παραμορφωμένο πρόσωπο λόγω μιας σπάνιας γενετικής ανωμαλίας. Πέρασε πολλά χειρουργεία, πολλές θεραπείες και ειδική εκπαίδευση στο σπίτι, έτσι ώστε στην ηλικία των 10 ετών πια, να είναι ικανός να βρεθεί για πρώτη φορά στο σχολείο αυτόνομος. Η Palacio βάζει τους ήρωες να αφηγούνται σε α’ πρόσωπο τις κρυφές τους σκέψεις και τα συναισθήματα και παρουσιάζει τη διαφορετικότητα αλλά και την αντιμετώπισή της όχι μόνο από τον περίγυρο αλλά και από τον ίδιο τον άνθρωπο, που είναι ξεχωριστός. Ο Όγκι δεν μπορεί να ξεφύγει από τη διαφορετικότητά του. Δεν μπορεί να την κρύψει, γιατί υπάρχει στο πρόσωπό του, στην πρώτη εικόνα που είναι η βάση για την πρώτη ανθρώπινη επαφή. Οι άνθρωποι και πολύ περισσότερο τα παιδιά με τον αυθορμητισμό τους γίνονται σκληρά, αλλά την ίδια ώρα και πολύ πονόψυχα και αγαπησιάρικα. Όση αυστηρότητα μπορούν να εκφράσουν, άλλο τόσο δυνατοί υπερασπιστές των αδυνάτων μπορούν να γίνουν. Από την ιστορία σημειώνεται ότι συμπεριφορές διδάσκονται στα παιδιά από τους γονείς. Η σκληρότητα και ο ρατσισμός μαθαίνονται, όπως αντίστοιχα ο σεβασμός στον άνθρωπο, την ελευθερία του και την αξιοπρέπειά του. Όσο συγκινητικό γίνεται το κείμενο, άλλο τόσο χιούμορ έχει με έναν ήρωα που αυτοσαρκάζεται, με την εξυπνάδα και τη δύναμή του να είναι τα μεγαλύτερα όπλα του. “Έχει περισσότερο μεγαλείο εκείνος που η δύναμή του παρασύρει τις καρδιές των πολλών ανθρώπων, ακριβώς επειδή είναι τόσο δυνατή η δική του ψυχή.”, λέει προς το τέλος του βιβλίου ο Διευθυντής του σχολείου, κος Κωλαράκης ( σας είπα ότι έχει χιούμορ το κείμενο.). Η ιστορία αγγίζει πολλά θέματα, όπως πόση δύναμη προσφέρει η αγάπη και η σταθερότητα της οικογένειας στα παιδιά, τη διαφορετικότητα, το σχολικό εκφοβισμό, αλλά και τον κοινωνικό στιγματισμό, αφήνοντας αισιόδοξα μηνύματα για το πώς μπορούμε να κάνουμε δύναμη την αδυναμία μας, αλλά και πόσο υπέροχο είναι να σεβόμαστε τους ανθρώπους και να τους εκτιμούμε για αυτό που πραγματικά είναι και όχι για αυτό που φαίνονται. Οφείλουμε να δίνουμε ευκαιρίες στους ανθρώπους.