Στη Νεραλία, μια πόλη ονειρική, χτισμένη πάνω στο νερό, οι άνθρωποι περπατούσαν με ξυλοπόδαρα. Τα σπίτια ήταν στηριγμένα σε πασσάλους και οι δρόμοι ήταν ποτάμια… Ο Λεοπόλδος είχε τα πιο ψηλά ξυλοπόδαρα, φτιαγμένα από ξύλο κόκκινης λεύκας. Περπατούσε κοντά στις στέγες, χαμένος στις σκέψεις του, έφτανε ως τα σύννεφα και πότε πότε μιλούσε με την κίσσα. Μόνο όταν ένιωσε μόνος του, έσκυψε το κεφάλι και κοίταξε την πόλη στα πόδια του. Οι άνθρωποι χρειάζονταν τη βοήθειά του για τη Μεγάλη Γιορτή του Χειμώνα…

Μια συγκινητική ιστορία για το θάρρος και τη σημασία να ακολουθεί κάποιος το δικό του μονοπάτι. Τα Κόκκινα Ξυλοπόδαρα του Éric Puybaret είναι επίκαιρα όσο ποτέ και μια σημαντική προσθήκη στην παγκόσμια παιδική λογοτεχνία.