Στο χρυσαφένιο δειλινό, στον Τάμεση απαλά κωπηλατούμε κι οι τρεις μικρές μου φίλες μού ζητούν μια ιστορία να πούμε. «Άντε λοιπόν! Ξεκίνα να μας λες» φωνάζει ανυπόμονα η πρώτη. Η δεύτερη ζητά να είναι ιστορία τρελούτσικη. Η τρίτη όλο τη διακόπτει.

Σε κείνη τη βαρκάδα είναι που γεννήθηκε τούτη η παράξενη Χώρα των Θαυμάτων, αστεία, παράλογη μα και σοφή, πατρίδα των πιο αλλόκοτων πλασμάτων. Κι εσύ, Αλίκη μου αληθινή, τώρα που η ιστορία σου είναι έτοιμη, γραμμένη στην παιδική καρδιά σου κράτα τη, σαν δώρο και σαν όνειρο, για πάντα φυλαγμένη.