«Πώς περνάει ένα κορίτσι της ηλικίας σου σ’ αυτό εδώ το μέρος;» Σκέφτηκα για λίγο. Θα μπορούσα να της πω ότι κυρίως μαλώνω με την Ιωάννα Παλμήρα και μάνα μου, ότι βάζω πού και πού φωτιά στο σπίτι μας και ότι ύστερα τριγυρίζω από δω κι από κει, ότι γράφω γράμματα συμπόνιας σε φυλακισμένους οι οποίοι μου απαντούν, χωρίς να με ξέρουν, πως είμαι το πιο κοντινό τους πρόσωπο, αλλά δεν μου φάνηκε τόσο καλή ιδέα.

Όλα ξεκινάνε όταν η Μαρία αποφασίζει να ενώσει τα κομμάτια ενός παζλ που δεν γνωρίζει ακόμα ότι είναι κομμάτια ούτε ότι μπορεί να συνθέσουν μια εικόνα, τα οποία θα την οδηγήσουν στον χαμένο από χρόνια πατέρα της.

Μια συλλογή από μυστηριώδη λαγινάκια, ένας ημιτελής κουρδιστός γορίλλας κι ένας αληθινός, με μάσκα, στο δάσος, ένας Αντρέας και εγκαταλειμμένα τροχόσπιτα που έξαφνα κατοικούνται, μια αρχαιολογική ανασκαφή κι ένας ξαφνιασμένος κύριος Αναστάσης, το χαμένο από καιρό Δαχτυλίδι του Μίνωα και το Μάτι του Τουταγχαμών που κουβαλάει πάνω του την κατάρα της μούμιας. Και μαζί με όλα αυτά, «ένα ξεχασμένο συρτάρι στην ντουλάπα, παρακαταθήκη του μπαμπά, που είχε μέσα βίδες και βιδάκια, τροχαλίες και μαγνήτες, γρανάζια κι ελατήρια, καθρεφτάκια, μοχλούς, καλώδια, κλειδάκια και δεκάδες άλλα μικροσκοπικά μαραφέτια και που είχε γλιτώσει μυστηριωδώς από την ανεκδιήγητη σχολαστικότητα της μάνας μου».

Πώς σχετίζονται όλα αυτά με το πρώτο βήμα του ανθρώπου στο φεγγάρι, με τον γορίλλα που ήθελε να το κάνει δικό του (το φεγγάρι), την τίγρη του κάδρου που τη λένε Τζουν και τις χρυσόμυγες της Πένι Λι;